Leigutakar og útlendingar

Smáralindin er komin í sölumeðferð og fer því brátt úr eigu ríkisbanka. Fáir gráta það. Líklegt er að erlendir fjárfestar muni sýna verslunarmiðstöðinni áhuga og gæti svo farið að hér verði um eina af stærri fjárfestingum útlendinga eftir hrunið. Kemur þar til lágt gengi krónunnar og sjóðstreymi af eigninni.

Hins vegar veltir maður því fyrir sér af hverju núverandi leigutökum standi ekki til boða að kaupa þau leigurými sem þeir leigja af eignarhaldsfélagi Smáralindar? Af hverju skyldi Landsbankamönnum ekki detta það í hug á tímum nýrrar hugsunar? Er mögulegt að hærra verð fáist fyrir að selja Smáralindina í pörtum í staðinn fyrir að selja hana í einu lagi? Þar með er ekki sagt að núverandi leigutakar Smáralindar, sem eru ýmist smáir eða stórir, hafi burði eða áhuga til þess.

Í dag hlýtur krafan að vera sú að eignir og vald dreifist sem víðast í samfélaginu í stað þess að skapa ný útrásarvíkingaveldi. Fjármálafyrirtæki sem vilja hámarka þær eignir sem þau hafa orðið að leysa til sín hljóta því að skoða alla kosti. Margt smátt gerir eitt stórt.

Smáralind til sölu